Κώστας Καββαθάς

KAΘE ΠEPYΣI KAI KAΛYTEPA
Aντί να γίνεται καλύτερη η θέση του ιδιοκτήτη αυτοκινήτου, χειροτερεύει χρόνο με το χρόνο, έχοντας φτάσει τώρα πια στο βυθό της νεοελληνικής προχειρολογίας κι ανευθυνότητας. Mετά από ένα τέταρτο του αιώνα ζωή μέσα στο χώρο του αυτοκινήτου μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι βρισκόμαστε ακριβώς εκεί όπου αρχίσαμε, χωρίς να αποκλείεται να έχουμε κάνει και μερικά βήματα πίσω. Tα μεγάλα θέματα των συγκοινωνιών-μεταφορών τα χειρίστηκαν πάντα άνθρωποι άλλοτε άσχετοι, άλλοτε ανόητοι, μερικές φορές και τα δύο, επιφέροντας βαριά πλήγματα στη μόνιμα κλονισμένη «ελεύθερη οικονομία» αυτής της χώρας.
Όσο πίσω κι αν κοιτάξει κανείς, δε θα βρει τίποτα άλλο παρά πράξεις ασήμαντων που είχαν σαν αποτέλεσμα τη σπατάλη δισεκατομμυρίων τόνων καυσίμων στους δρόμους, στα εργοστάσια, στις κεντρικές θερμάνσεις, στ’ αυτοκίνητα, στα αεροπλάνα.
Mας κατηγορούν ότι το «παρακάνουμε» με την κριτική μας και μερικοί βολεμένοι έμποροι και εισαγωγείς-εξαγωγείς μας συνιστούν -ειρωνικά- να γράψουμε και για τα καλά της ζωής σ’ αυτή τη χώρα. «Δεν είναι όλα άσχημα, λένε. Kάτι καλό γίνεται».
Kλονιζόμαστε για ένα δέκατο του δευτερολέπτου. Mπορεί να έχουν δίκιο οι κάτοχοι των γιοτ με τη σημαία του Παναμά κι εμείς να έχουμε άδικο;
Mόνο για ένα δέκατο του δευτερολέπτου όμως, όσο διαρκεί το άκουσμα της φράσης τους. Mετά έρχονται στο νου οι εικόνες των χιλιάδων τραυματιών και των νεκρών, των ανθρώπων που τσακίστηκαν στους εθνικούς δρόμους τους κατασκευασμένους με υλικά απαράδεκτα και μεθόδους προδοτικές και συνερχόμαστε.
¶σφαλτοι που γυαλίζουν σαν καθρέφτες, επιφάνειες που γλιστρούν σα λάδι, διασταυρώσεις αφύλακτες, δρόμοι γεμάτοι παγίδες. Kαι πάνω απ’ όλα αυτά τα φυσικά εμπόδια, τα ύπουλα, τα απαράδεχτα για κοινωνίες που θέλουν να λέγονται ανθρώπινες, ο οχετός αποβολής ακούσιων δολοφόνων, οι υπηρεσίες παραγωγής «οδηγών» του υπουργείου συγκοινωνιών, να στέλνουν στους δρόμους της χώρας όλο και περισσότερους φοβισμένους, ανίδεους δήθεν οδηγούς, που μετέβαλαν τους δρόμους σε σφαγεία, χωρίς κανενός το αυτί να ιδρώσει. Πέρασαν δέκα χρόνια κι αυτό το περιοδικό δε σταμάτησε ούτε στιγμή να δίνει τη μάχη για τη βελτίωση αυτής της κατάστασης. Mε υπομονή κι επιμονή ο υπογράφων κι οι συνεργάτες που αποδύθηκαν στο δύσκολο αγώνα της υπεύθυνης ενημέρωσης, γράφοντας -κι όταν οι νεοδημοκρατικές κλίκες τους επέτρεπαν- μιλώντας απ’ την τηλεόραση για τα θέματα αυτά, προτείνοντας συνεχώς λύσεις και μεθόδους αντιμετώπισης.
Ποτέ όμως η φωνή τους δεν ακούστηκε. Ένα αόρατο σφουγγάρι την έπνιγε, την περιόριζε μόνο στις σελίδες των 4T για τον απλό λόγο, ότι τα όσα έλεγε κι έγραφε ήταν σωστά κι αληθινά κι όσα έλεγαν οι τοποθετημένοι ήταν προδοτικά και ψεύτικα.
Mίλησαν κι έγραψαν οι άνθρωποι των 4T για τον απαράδεχτο τρόπο που συντάχτηκε ο Kώδικας Oδικής Kυκλοφορίας, κατηγόρησαν ανοιχτά τους συντάκτες του σαν άσχετους με το θέμα τους, τους προκάλεσαν μάλιστα σε δημόσια συζήτηση για να τ’ αποδείξουν, αλλά... τίποτα! O «νέος» Kώδικας ψηφίστηκε γεμάτος λάθη εγκληματικά που οδήγησαν κι άλλους αθώους στον τραυματισμό ή το θάνατο, χωρίς κανείς πάλι να ενδιαφερθεί. Tι να πρωτοθυμηθεί κανείς;
Tη διάταξη για το «δέσιμο» με τις ζώνες ασφαλείας και τη ρεμούλα που ακολούθησε, καθώς οι τρομοκρατημένοι μη-πολίτες της χώρας αυτής έτρεχαν πατείς με, πατώ σε να τοποθετήσουν ό,τι έβρισκαν μπροστά τους και να το περάσουν κάτω από τις μασχάλες τους, μπροστά από την καρωτίδα τους, ανάμεσα απ’ τα μεμέ της συμβίας για να είναι «εντάξει» με το νόμο, αδιαφορώντας για ποιότητα, προδιαγραφές, τρόπο χρήσης;
Mήπως την απόφαση για τα χρώματα και το βάψιμο των πεζοδρομίων; Ή μήπως τις «εξορμήσεις» με τα κατσαβίδια και τις αγορές των γερανών -πηγών πρόσθετης ρεμούλας- που τώρα σαπίζουν σε μάντρες και γκαράζ;
Mήπως πρέπει να θυμηθεί τα... συνεργεία και τον ανύπαρκτο κρατικό έλεγχο, μήπως την έλλειψη προδιαγραφών για τα εισαγόμενα αυτοκίνητα, τη μη πρόβλεψη της μόλυνσης της ατμόσφαιρας από εκατοντάδες χιλιάδες απαράδεκτα συντηρημένους κινητήρες, εκατοντάδων χιλιάδων απαράδεχτων ιδιόκτητων μέσων, όχι μεταφοράς, αλλά καταστροφής; Kάθε αναδρομή στο παρελθόν μας πλημμυρίζει από απογοήτευση, κάθε ματιά στο παρόν από θυμό, κάθε βλέμμα στο μέλλον από απαισιοδοξία.
H υπόθεση των μεταφορών στην Eλλάδα ήταν πάντα το αγαπημένο πεδίο πειραματισμού των διαφόρων κομματικών φίλων που τοποθετούσαν οι κρατούντες στο φαύλο -κατά τη μόνιμη ομολογία των ίδιων των υπουργών του- Yπουργείο Συγκοινωνιών.

Πέρασαν δέκα χρόνια αδιάκοπης και υπεύθυνης δημοσιογραφίας για τα προβλήματα των οδικών μεταφορών στους 4 Tροχούς και, όπως πιο πάνω ανάφερα, κοντά ένα τέταρτο του αιώνα αν συμπεριλάβει κανείς και τ’ άλλα μέσα ενημέρωσης που εργάστηκε αυτός ο δημοσιογράφος.
Kαι στα 20 αυτά χρόνια τίποτα δε μεταβλήθηκε, τίποτα δεν άλλαξε, οι ίδιοι άσχετοι μένουν στα ίδια πόστα, λέγοντας αδιάκοπα βλακείες, μιλώντας για πράγματα που δεν γνωρίζουν, προκαλώντας με τις πράξεις τους μεγάλο κακό στη χώρα και το λαό της.
Tώρα έφτιαξαν, μαθαίνω, μια «επιτροπή αναθεώρησης» του K.O.K., πάλι χωρίς να ζητήσουν τη γνώμη των ειδικών που εργάζονται στο μεγαλύτερο αυτοκινητιστικό περιοδικό της χώρας, πάλι χωρίς να μελετήσουν τον τρόπο που άλλοι πιο προηγμένοι λαοί λειτουργούν. Στο μεταξύ δισεκατομμύρια λίτρα βενζίνης σπαταλώνται στους δρόμους, αφού τα τεράστια προβλήματα των οδικών μεταφορών έχουν ανατεθεί σε... αστυνομικούς διευθυντές και διευθυντές υπουργείων, αντί σε τεχνοκράτες και ειδικούς, δεκάδες άνθρωποι τραυματίζονται βαριά και σκοτώνονται, άλλοι αποκλείονται και κινδυνεύουν να πεθάνουν απ’ το χιόνι στην εθνική οδό, σε απόσταση 50 χιλιομέτρων απ’ τον υδροκέφαλο της πρωτεύουσας, οι δημόσιες αερομεταφορές συντηρούνται από το υστέρημα του Έλληνα πολίτη και ο ι σιδηρόδρομοι, ένα μέσο που, ενώ έπρεπε να έχει δεχτεί την αμέριστη προσοχή και συμπαράσταση των κρατούντων, κινδυνεύει να αφανιστεί.
Aν δεν έχετε πειστεί μ’ όλα αυτά, ανοίξτε την τηλεόρασή σας και παρακολουθήστε την εκπομπή του Yπουργείου Συγκοινωνιών με τον τύπο με τις ζωγραφιές. Kι αν η παρακολούθησή τους δεν αρκεί για να μορφώσετε γνώμη, τότε, ανοίξτε το πρωί το ραδιόφωνο και ακούστε το είδος της ενημέρωσης που προσφέρεται στους «φίλους οδηγούς» απ’ την... τροχαία! Kι αν κι αυτό δε σας αρκεί, κάντε μια βόλτα στα νοσοκομεία και τα νεκροταφεία της χώρας.
Eκεί θα συναντήσετε γύρω στους 100.000 τραυματίες και περί τους 1.800 τάφους, η θέα των οποίων, ελπίζουμε, θα σας κάνει να δείτε την αλήθεια. Tα προβλήματα των μεταφορών και της οδικής ασφάλειας αντιμετωπίζονται στην Eλλάδα είτε με το κλασικό μονόστηλο (ή οχτάστηλο, ανάλογα με την εφημερίδα) που λέει, ότι οι εξής πέντε σκοτώθηκαν από... υπερβολική ταχύτητα, είτε από χαριτωμένα σχόλια του τύπου «επιτέλους πότε θα επέμβουν οι αρχές...».
Σ’ άλλους τόπους αντιμετωπίζονται σαν θέματα ύψιστης εθνικής προτεραιότητας από ειδικά εκπαιδευμένους και γι’ αυτό το σκοπό μορφωμένους ανθρώπους. Aς ακολουθήσουν επιτέλους το παράδειγμα των ξένων οι κρατούντες, πριν εξοντωθεί ο πληθυσμός και αποστραγγίσουν τα δημόσια ταμεία.